Een eerlijk yoga verhaal van Marco Martens
About
This is your About Page. It's a great opportunity to give a full background on who you are, what you do and what your website has to offer. Double click on the text box to start editing your content and make sure to add all the relevant details you want to share with site visitors.
Ervaringen
Natasha Thompson van Move Along Studio nodigde me uit om enkele yogalessen te volgen n.a.v. mijn Ritalin Reports. Je raadt het al: ik kwam er mezelf tegen. (Maar wat doet ze dat goed!)
​
Les 1: de tenen
​
Kort voor de les schrijf ik een conceptbericht om me af te melden. Ik verstuur het niet: ieder argument dat ik kan bedenken om niet te gaan (de takenlijst, de onrust in mijn hoofd, de fysieke gesteldheid van mijn lijf) is een sterker argument om wel te gaan. Ik zie geen andere uitweg dan mijn lot te ondergaan en meld me op de mat. Gelukkig is Yin Yoga de vriendelijke variant, las ik op de website.
Natasha voorspelde dat ik het na een paar uur wel zou voelen. Zo toog ik na afloop net iets te alert kantoorwaarts. Een grote openbaring blijft uit, maar ik merk op dat ik, in positieve zin, niets meer uit mijn vingers krijg. Mijn lichaam heeft zich in de relaxstand geworpen die het nodig had. De oefeningen hebben me geholpen uit mijn hoofd te komen. Het is die overkant die ik soms zag, maar nooit bereikte. Ik hoor mijn lijf wel roepen soms de oversteek te wagen, maar het luisteren naar mijn lichaam gaat me niet goed af. Ik weet het wel, stiekem; toch lukt het me niet het fysieke domein als het mijne te zien.
​
We liggen op onze ruggen op onze matten en dienen vanuit die positie onze benen boven ons gezicht te brengen, de knieën boven de neus. Ik kom een aardig eind, maar forceer daarbij een paar armspieren; ik meen iets te horen knakken. Ik rol terug op mijn rug. Er was me in ieder geval iets gelukt. Natasha zag het: "De spanning die je gebruikt om in deze houding te komen, probeer die eens weg te laten." Bij het uitspreken van het woord 'spanning' trekken haar gezicht en haar vuisten samen. Het gaat haar niet om hoe ver ik mijn lijf strekken kon, maar puur om de wijze waarop.
​
Ik ontmoette Natasha doordat ik over mijn Ritalin -ervaringen schreef. We maakten een wandeling en praatten over onze ervaringen: zij vanuit haar rol als moeder, ik vanuit mijn drukke hoofd. Ze liet me haar nieuwe yogastudio zien, die later dit jaar wordt opgeleverd. Ze vroeg of ik niet eens mee wilde doen om vervolgens over mijn ervaringen te schrijven. Ik slikte. Alles in mijn lijf schreeuwde: Nee! Maar ik vertelde al dat ik mijn lijf niet goed versta. Dus voordat ik de keuze goed en wel had overwogen, stemde ik in.
​
Ik vergeet het wel eens, dat een staat van ontspanning meer brengt dan mijn hang naar controle. En ik vrees dat mijn hoofd niet het enige is dat iets te vaak met beoogde resultaten aan de haal gaat.
Opnieuw breng ik mijn benen de lucht in. Mijn tenen komen niet zover als bij mijn eerste poging. "Zo, ja!" zegt Natasha. De druk op mijn schouders verdeeld over de mat om mijn lijf in balans te houden. Ik bekijk mijn voeten, het hoge plafond, en neem me voor wat minder op mijn tenen te lopen.
​
Marco Martens
​
deel 2
Na afloop van mijn tweede en laatste yogales vroeg Natasha of ze me terug ging zien op mat. Ik antwoordde van niet, maar beloofde iets moois te schrijven op basis van het verkregen inzicht. Dat vond ze niet eens zo belangrijk, zei ze: "Als je het maar onthoudt."
Les 2: clownshouding
​
Voor aanvang appt Natasha dat de les buiten plaatsvindt. Ik sta op instorten: zoonliefs koortsige nacht had me ook die van mij gekost. Het helpt niet dat me Ashtanga Yoga te wachten staat: de intensievere vorm, zo begreep ik.
Ik app Natasha hoe ik me voel en hoop dat ze me zal ontzien. In plaats daarvan schrijft ze: "Cape aan en vliegen maar." Bekaf sleep ik mijn ledematen kadewaarts.
Met een vermoeid lijf op een versleten stadsfiets draai ik nét te laat de hoek om. Natasha lacht: ze wist dat ik niet thuis zou durven blijven. Vier dames met opgestoken haren of hoge staarten maken van hun armen een rechte lijn die op de mat begint en naar de ondergaande zon wijst. Ik rol de mat van mijn vrouw uit en poog aan te haken. Waar de dames Natasha's instructies soepeltjes opvolgen, heb ik een denkstap extra nodig. Ik aanschouw hun houdingen in een poging deze te kopiëren. Intussen probeer ik expliciet niet de indruk te wekken dat het hun billen zijn waarnaar ik kijk.
​
Om de grenzen van mijn lijf te ontdekken, hoef ik niet ver te zoeken. Tijdens gymlessen en sportdagen leerde ik me een clownshouding aan die mijn onvermogen cultiveert. Ik slaag erin die modus af te wenden vandaag. Ook wanneer ik probeer de downward facing dog voor me te zien. Ik probeer de overtuiging dat ik hier niet voor gemaakt ben te negeren.
​
De omgeving blijft mijn aandacht trekken: de boten, de fietsers, de voetstappen van wandelaars in het grind. Wie zijn het? Wat zeg ik tegen ze als het bekenden van me zijn? Een man van middelbare leeftijd loopt voorbij in een paars shirt en een blauwe sportbroek. Zijn mouwen knellen om zijn opgeblazen bovenarmen. Hij trekt zich op aan een fitnesstoestel. Natasha ziet me naar 'm kijken en lacht: "Zag je hoe hij loopt? Het helpt hem niet."
Het is de taal die precies probeert te zijn. Alsof het voelen pas begint waar Natasha het benoemt. Hoe het draaien van een heup tot in je armen stroomt, Natasha kent mijn spieren beter dan ik, er huizen wetten in mijn lijf die ik niet leerde lezen.
Plezier beleef ik aan de oefeningen niet zozeer, maar ze tonen op z'n minst de weg mijn hoofd uit.
We liggen languit op onze matten en staren naar de wolken. We liggen vijf minuten. Tien? Ik weet het niet. Ik hoor de voetstappen van Natasha die kopjes thee naast ons neerzet. De voetstappen van voorbijgangers zijn naar de achtergrond verdwenen. De vermoeidheid maakte plaats voor energie. "Dat wat we vermijden," fluistert Natasha, "hebben we vaak het hardst nodig."
​
​
Marco Martens
​
​
